Küçükken bir muhabbet kuşum vardı. Bir gün onunla oynarken kuyruğunu seviyordum (çekiyor da olabilirim tabi) kuyruğu elimde kaldı. aldım bunu annemlerin odasındaki çamaşır sepetine sakladım. işte sonra annem bir bakmış sepette kuyruk, gitmiş kuşa bakmış kuşun kuyruğu yok. annemle babam yanıma geldi kızım kuşun kuyruğunu sen mi kopardın diye soruyorlar doğruyu kendi rızamla söylemem için. en ilk yok mok desem de kızmayacaklarını söyledikleri için doğruyu söyledim. o gün bu gündür yalan söyleyemiyorum söylesem kendimi ya ele veriyorum ya da huzursuz olduğum için itiraf ediyorum. yani eğer çocuklarınız varsa ya da ileride olacaksa hata yaptıkları ve yalan söyledikleri zaman onlara yalan söylediği için kızmak yerine doğruyu sonradan da olsa söylediği için teşekkür edin. böylece yalan söyleme ihtiyacı duymayacaktır. çünkü yalanın nedeni korkudur. eh, bazen hayatta dürüst olmak işe yaramıyor mesela bazen okulda neden ödevimi yapmadığım ya da sözlüme çalışmadığımı sorduklarında dürüst olup neden yapmadığımı anlatıyorum ''dürüst olman çok güzel ama bu bir işe yaramaz'' diyip eksimi veriyorlar o ayrı bir şey tabi.*
