Zaman geçtikçe daha çok alışıyorum yalnızlığa. Daha çok umursamıyorum insanları ve daha çok anliyorum tek dostumun ben olduğunu.
Kalbim kırık mi artik ya da yaşananlara mi alıştım; bilmiyorum.
Hiçbir şey hissedemez oldum, ne birini (genel anlamda) taniyasim ne de biriyle konusasim var.
Gün geçtikçe kendime daha cok açılır oldum. Kendim sanki bi nevi ruh esim ve her yere götürüyorum onu. Tüm dertlerimi, mutluluklarımi ona söylüyorum ve o da burda soylesin ya da sunu şöyle yapmalisin gibi ogut verici cümleler söylüyor.
Sonra beynim hep düşüncelerle dolu. Bazen düşünüyorum; acaba birinin hayatında iz biraktim mi? Iki güne unutuldum mu yoksa? Söylenen sözlere bakıyorum; kimse verdiği sözleri tutmuyor be sözlük.
Su saatlerde disarida bi uçurumun en dibindeki banka oturup, saatlerce düşünmek isterdim. Ve hafiften de yağmur yagip usumesini.
Neden hayat cok sacma ve aklimiza dahi gelmeyen şeyler yasiyoruz?
Neden bu caresizligimiz?
Ben çok yoruldum sözlük.
