Hani diyolar ya gecenin en karanlık olduğu an güneş doğmaya en yakın olduğu vakittir diye. işte ben de hayatima böyle pozitif bakmaya çalişiyorum. Az kaldi güneşin doğmasina az kaldi dayan diyorum ama megersem daha akşam ezani bile okunmamiş. Doğmadi o güneş.. Gelmedi o gemi..
Ben de kendi çapimda bi yöntem geliştirdim. Bazen o kadar çok delirdiğim hayattan nefret ettiğim anlar oluyor ki.. Böyle sinirden elim kolum titriyor o derece. Ben de derin derin nefes aliyorum sonra tekrar etmeye başliyorum "geçicek bu da geçicek az kaldi " sürekli bunu tekrar ediyorum. Yani hemen olmasa da geçiyor en azindan. Çünkü başka yapabileceğim bi şey yok. Çünkü asla istemediğim bi hayatta yaşiyorum her animda nefret ederek yaşayamayacağimi anladim. Derin derin nefes alarak güneşli günler beni bekliyor diyorum. Hep kandiriyorum kendimi. Avutmaya çalişiyorum. Güneşin doğmasina az kaldi diyorum. Ama sanirim kutuplardayim ve en uzun geceler yaşaniyor...
