şimdi nerden geldi aklıma bilmiyorum ama bi hatırladım nedense.
askere gittiğimde 27 yaşımdaydım, çoğu kişiden büyüktüm, yetişkin biriydim yani. üniversiteyi ailesinden uzakta okumuş, ve o günden beri yalnız yaşayan biri olarak bile şoklardan şok beğenmiştim.
gündüz birliğinize teslim olursunuz. sonra evrak işleri kıyafetler, dolaplar, koğuşlar vs vs...
yaklaşık 3000 tane ilk gününü yaşayan ve birbirini hiç tanımayan insan. cep telefonu yok, doğru düzgün ışık yok, hava soğuk, karanlık bir alan.
bir süs havuzu gibi bişey vardı, oturdum mermerine, yaktım bir sigara. düşündüm, sabah beni yolcu eden sevdiğimi, ailemi ve şu an onlara ulaşamadığımı... sonra kaldırdım kafayı baktım, amaçsızca dolaşan ve boş boş bakan yüzlerce insanı... yemin ederim walking dead seti gibiydi.
ayrıca bir de askerlikte ilk sıçma diye bişey vardı, havasından mı suyundan mı bilinmez, ilk 4 gün sıçamamıştım.
