ne kadar zaman geçti üzerinden bilmiyorum ama seni en son yanağından öptüğümde hastalıktan geberiyordum..gene de gülümseyip sen de beni öpmüştün...sonra konuşalım demiştin..günler geçti haftalar geçti iğrenç bir geçiş dönemiydi.ve sonra konuştuk..belki binlerce yalan söyledin belki de sadece iyiliğim içindi söylediğin her kelime...saat 3 tü...hayatım boyunca sadece ona öyle aşık,öyle hayran bakabileceğimi düşündüğüm sen ve yalanların...evet sen ve yalanlarındı o akşam/sabaha karşı üzerimdekinin tonlarca yaşadığım olduğunu hissettiren..basit bir pike yerine.gece saat 3 tü konuşma bitti başkasını sevdiğini söyledin,benim için bittiğini düşündün,muhtemelen ağlıyordun ben ağlıyordum.arkadaşımdın,dostumdun,sevgilimdin...hayatımdaki tüm önemli misyon omzundaydı ve sana yük değil kanattı sözde bunlar..bak bu da yalan!tıpkı sen gibi...tıpkı beni sevdiğin gibi..
ve..yine ben suçlu oldum...açık kapı bırakmamışmışım...sen bana bir güzel anı bıraktın mı?düşünecek olduğumda aklıma ilk gelen ağlaya ağlaya cuma günü yediğin halt ve ardından'' tartışabileceğim tek şey sana aşık olduğumdur''biçminde söylediğin yalan...gerçekten bitirmiştim...ve üzülmediğim içindi bu kezde sinirin.başkasını seviyordun ya...istemeyen çeker ve giderdi..bu kadar basittin benim için..üzülsem ne olacaktı..yeteri kadar ağlamıştım,senin yüzünden en yakınlarımı kırmıştım,ağlamadığım omuz kalmamıştı.daha ne kadar düşebilirdim senin gibi biri yüzünden?
seni sevmiştim allahın gerizekalısı.yaptığın her hataya rağmen! kendimle çelişmeme rağmen!seni sevmiştim...
bu yazıyı neden yazıyorum bilmiyorum..pişmiş aşa su katmak gibi birşey...ya da benim için bitmiş zor bir görevi kutlama yazısı gibi birşey.seni artık sevmiyorum!sevecek gücü kendimde bulamıyorum...
