Anlasildigimi hissetmeyince kabuguma cekiliyorum.. Sonra kimseyle konusasim gelmiyor. insanlar o kadar sabit fikirli ki kimse kendini sorgulamiyor. Gittikçe insanlara olan anlayışım azalmaya basladi. Tahammülüm yok kimseye. Bem dusunebiliyorsam onlar da dusunsun diyorum. Kirilince eskisi gibi kesinlikle olamiyorum; fazla zorlasam da kendimi olmak icin. Yakinlarima bana yanlis yapmayi yakistiramiyorum sonra eskisi gibi olmuyorum. Ama kinci miyim? Asla. Yine de iyi olsunlar ama ben ayni ortamda bulunmak ister miyim hayir. Bakıyorum biri kötü olucak ve bu kisi en yakinlarimdan biri ben sormayacagim neyin var diye? Bunu yapmam, yapamam ki. Ayni sey bana yapildi mi hayir. Sonra gel de eskisi gibi ol be sözlük olamiyor ki insan..
