Dünya tüm menfi varlığı ile omuzlara yüklenirken ve ayaklar bunca yükten müşteki olmanın anlamsızlığını çaresizliği ile tasavvur ettiğinde, başın bir yandan göğü delerken öte yandan kendinden kaçan bir devekuşu gibi toprağa gömülü iken, sükut yalnızca huzurun sükutu ve zamansızlık yalnızca kederin zamansızlığı iken; avuçlar birbirine kenetlenmiş, gözlerde gerçeklikten uzak bir metanet hakim iken ve dudaklar, yalnız tek bir ağızdaki dudaklar yalnızca birbirlerine değerek ısınırken, asla sonsuz olmayan ama sonu da hiç gelmeyen bu kıyametin ortasında ve dört taraftan dahi aşkın tüm varlığı kuşatan harabelerin arasında iken maşuk ve yalnız yukarıdan değil, kendi içinden de yağarken sesiyle ve sonrasındaki sessizlik ile göğü titreten bombalar; işte o zaman bir sığınaktır aşık olunan kişi.
Bakın, oldukça kolay. Metaforlar, analojiler vs... Romantizm, sahte dışavurumdur. Yapmacık, oldukça yapmacık.
