... sanırım beni üzen şey hayatım. Şuan nereye gittiğimi, kim olduğumu bilmiyorum. Kendimi yeniden tanıyorum diyebilirsiniz. Eskiden hep inandığım bir şey vardı ama artık kimsenin günü kurtaracağını sanmıyorum. Kimsenin yanımda olacağını bana yardım edeceğini ya da yardım etmek isteyeceğini. Yalnızlığa alışmaya başladım. En azından bunu benden alamazlar diye kendimi avutuyorum. Çünkü değer verdiğim herşey ve herkes bana uzak. Eskiden sevdiğim güvendiğim birinin yanında istediğim gibi ağlayıp gülebileceğimi düşünüyordum. Durum gerekirse yanımda olacaklarını düşünüyordum. Şimdi sadece canımın yanmasından yoruldum. Bana değer verdiğini beni sevdiğini söyleyen çok insan var ama sadece sözde. En azından görünen bu. Kimsenin beni düşündüğü yok gibi. Çünkü hiçbir icraat ya da görüntü yok. Herkes kendi saçmalığında. Yalnızlığa alışmaya başladım, mutsuzluğu alışmaya başladım. En azından bunu benden alamazlar diye kendimi avutuyorum. Herşey çok güzel olabilecekken insanların kendilerine ve çevrelerine zarar vermeleri.... her neyse.
