sayıları fazla olmasa da çok samimi olduğum, her biri ayrı ayrı birbirinden değerli, bana çok şey katan, her sıkıntımda yanımda olan dostlarım, kardeşlerim varken şu an içinde bulunduğum ruh halini hissedebilecek, bana akıl verebilecek, korkularımdan bahsedebileceğim, yanında ıslak gözlerle çekinmeden konuşabileceğim, beni gerçekten anlayabilecek bir kişinin dahi olmaması. ne annem, ne babam, ne kardeşim ne de bazen hiç kimseye anlatamadığım şeyleri anlatabildiğim dayıma şu an içinde bulunduğum hissiyatı anlatamam. vardı, bunları paylaşabileceğim bana herkesten yakın bir kardeşim de vardı. kaç ay önce olduğunu bile unuttum o da gitti. vay be hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim be.
