Sınıfa girdiğim an karşılaştığım manzara buydu.
Tuana almış eline hikâye kitabını, toplamış arkadaşlarını karşısına.
Oyunlarını çözmeye çalışırken aslında tuana'nın beni taklit ettiğini anladım. Tıpkı benim hikaye saatinde okuduğum gibi, hikayenin resimlerini tüm arkadaşlarının görebileceği biçimde kaldırıyor, benim gibi tonlamalarına vurgularına dikkat ederek resimde gördüklerini okumaya çalışıyordu.
Kendi tabirlerince "öyyetmencilik" oynuyorlardı.
Hayat enerjisinin asla sönmeyeceği bir mesleği yerine getirmektir okul öncesi öğretmeni olmak.
Ruhumun daima çocuk kalacağından eminim.
