''sabahın tam üçündesin, dertlerin en gücündesin, hala onun peşindesin, gitme dedim; gittin gönül.''
bu şarkıyı uzun zamandır dinlemiyordum. dinleyip ''anda'' kalmak çok zor. mesela şu an ortaokula gittiğim yaşlarda kendi başıma yaptığım şehirlerarası yolculuk aklıma geldi. benden altı yedi yaş büyük kuzenimle dertleşmelerimiz, çok şey yaşamışım gibi bilmişçe konuşmalarım...(yay burcuyum) gece kuzenimle balkonda otururken yıldızları izlerdik. kapkaranlıktı çünkü sokak. dağlar görünürdü. işte odada bu şarkı çalıyordu. o zamanlar fazla melankolinin insana zerre fayda sağlamayacağından habersizdim.
