Başlarda müthiş bir durumdur. istediğin saatte yatmak, istediğin zaman yemek yemek, diş macununu canının istediği yerden sıkmak ve daha niceleri. Ancak bir süre sonra sıkıcı bir hal almaya başlıyor. Arada arkadaşların, sevgilin falan gelse de birlikte yaşamanın yerini tutmuyor.
Hasta olsan, bayılsan ya da ölüp kalsan oracıkta seni biri bulana kadar leş kokmaya başlarsın.
Bir de yalnız yaşadıkça diğer insanlarla olan muhabbeti azaltıyorsun bi süre sonra. işin en kötü tarafı da kalabalığa tahammül kalmıyor. Kafa götürmüyor yani.
O yüzden yalnız yaşamak güzel ama bokunu çıkarmamak lazım. Bişeyler paylaşınca daha güzel.
