Bugün 1.sınıflarin birinde stajdaydım. Ögretmen, anneler günü için annenize bi resim yapin dedi çocuklara. Sonra bir öğrenci gelip yardım istedi benden. Tabi dedim ne istersin ne çizeyim? Bir büyük bir de küçük insan dedi. Küçük olani çizdim bu benim dedi saçlarını benim gibi yap. Ikincisini çizdim bu da annen değil mi dedim. Ne gereksiz bi soruydu oysaki. Sonra bana döndü benim babam yok ki zaten dedi. içim parçalandı o an. Elim ayağım titredi. Şu an bile tarif edemiyorum o an hissettiklerimi. Öyle ki yazının sonunu bi yere baglayamiyorum bile. Zaten yazıyı da öylesine yazdım.
Neyse bugün bir kez daha gördüm ki; bir çocuğun gülümsemesi nasil ki dünyaya bedelse, üzüntüsü de dünyayi yerinden oynatacak kadar derin.
Hıı bir de elinizdeki her şeyin kiymetini bilin arkadaşlar.
