eski kelimeleri yer yer araya sıkıştırıyor. hani ilk başta okuyunca geçip gidiyorsunuz cümlenin sonunda bir afallıyorsunuz. başa dönünce kelimeler duygularla fikirlerle nasıl dans ediyor onu görüyorsunuz. yazmak başka bir yetenek. yoksa çok kişiden dökülmez böylesine cümleler:
'Bitmiyor, sadece bazen belki güneşli bir günde veya kalabalık bir gecede geçtiğini sanıyorsun ama geçmiyor esasında. Alışıyorsun zamanla. Asla bitmiyor…”- kürk mantolu madonna
'çünkü nedense hepimizde, maddi olsun manevi olsun bütün dertlerimize bir isim takmak merakı vardır, bunu yapmazsak çılgına döneriz. mamafih insanlarda bu merak olmasa doktorlar açlıktan ölürlerdi'- içimizdeki şeytan
henüz ikinci kitabındayken sanki bu yazar bana hem doğal hem derin yazıyor gibi geldi.
