unutamıycam gibi örneğin tahtaya elimizi kaldırırken bizim yapamaıcağımızı falan söyler iç ses
bu nefstir.
bu unutma yolunda giderken nefsinizi pek dinlemeyin.
ürekli unutabileceğini tekrarla gönlüne yerleşir zaten
içimizden geçenler aslında bizim tekrarladıklarımız.
bunu bol bol yapsanız inanma eylemi de gerçekleşir.
acılarınız üstünden düşünürseniz elbette unutamazsınız, ama yaşatılanlara vicdan örgüsü ile baksanız hem gerçek yüzünü görürsünüz hem de nefret etmeden ayrılırsınız. Nefret kötü bir şeydir kini tetikler... Kin büyüdükçe sahibi küçülür.
