Bir yaz annem babamı ikna etmişti. Evi boş bırakıp sahile gittik. Kamp kurduk. Aylarca o kampın içinde yaşadık. Doğayla içiçe...
Bir akşam dostlarımızın katıldığı bir mangal partisinin akşamında denizden çıkmıştım, yanımda çok sevdiğim bir kitabım ve bir gözü kopmuş hayli eskimiş, üstüne deniz kokusu tamamen sinmiş ve zannederim tuzlu suyun etkisiyle de daha da yıpranmış küçük bir ayıcığım vardı.
Yemekten ve yüzmekten sonra yorgunlukla arkadaşların yanına geçtim. Bir süre sonra bir yere gittiler ben de yalnız kaldım. Gece gece köfte kokusu deniz kokusuyla dans ederken yıldızları seyretmeye başlayım. Üstümde de bir örtü var.
Acaba onlar neydi? Ne kadar uzaktalardı? Daha göremediğim onlar gibi kaç şey vardı? Varlık denen şey ne kadar büyüktü? Bir yandan bu sorular öbür yandan vücudumun işlerliğinden kaynaklı ortaya çıkan mutluluk. Aileyle huzurlu, doğayla iç içe bir hayat...
Çok serseri bir hayatımız vardı. Saati daha yeni yeni öğrendiğim bir dönemde saatleri hiç takmadığımız bir hayat yaşamaya başlamıştık.
işte neymiş? kaynaklar sınırlı, ihtiyaçlar sınırsız lafı bko bir lafmış insanlar için. saphiens için bir şey diyemem. Çok çok sınırlı şeylerle yaşanan serseri bir hayat gayet de güzel olabiliyormuş.
