7 ocak 1970 tarihinde ustaların ustası muhsin ertuğrul tarafından faaliyete sokulan bu güzelim sahne maalesef ki 30 mart 2008 günü, yani bugün haldun taner'in kaleme aldığı keşanlı ali destanı matine temsiliyle jübilesini yapmıştır. bugün orada olmak benim için üzücü bir görevdi. adeta yakın bir dostun cenaze töreni gibi. oyuncular desen hepsi ayrı bir mahsun, sanki oyunu bitirmek istemiyorlar gibiydi. ve sonunda oyun finalinde ağlamaya başlayan engin alkan ve diğer sanatçılar bendenizi öyle bir doza getirmiştir ki uzun bir süre etkisinden kurtulamayacağım sanırım. engin alkan, hikmet körmükçü üzerinden nice büyük oyuncunun geçtiği o sahneyi eğilerek öptüler. o an herkes dokunsanız ağlama fırtınalarına kapılacak haldeydi. neyse ki kurum adına genel sanat yönetmeni orhan alkaya sahneye gelerek bir konuşma yaptı. biraz olsun yatıştıracak sözler söylemek istedi. ve fakat o da farkındaydı ki bunların hepsi avuntulardı. evet şehir tiyatroları yeni sahneler kazanıyordu. deneme sahnesi, yeni çocuk tiyatrosu projesi... bunların hepsi çok güzel şeyler ama asla böylesi yaşanmışlıklara şahit olmuş bir sahneyi dünya sömürüsünün biricik aktörlerinden imf'nin 2010 toplantısı için feda etmemeliydik. istanbul, akm'nin de bakıma alınması dolayısıyla yaklaşık 1.5 yıl kadar kültür-sanat etkinliklerinin en önemlisi olan tiyatrodan yoksun kalacak. sırf dünya kapitalizminin yöneticileri rahat etsin diye. yazık!
kişisel ek: 10 nisan 1999 tarihinde bir lise öğrencisiyken ilk kez ahmet hamdi'nin huzur isimli romanının adaptasyonunu izlemek için gittiğim bu sahne yaklaşık 10 yıldır benim için de birçok anlam, anı barındırmaktaydı. yıkıyorlar. bugün oyundan sonra son kez sahneye çıkıp koltuklara, salonun geneline baktığımda kendi geçmişimi de bu binanın ayrıntılarında yakaladım, üzüldüm. yıkım günü neler yaşanır bilmiyorum ama orada olmayı içim götürmeyecek.
