seni hiç sevmedim kobe. belki lakers oluşundan, belki his majesty'yle bir tutulmandan, belki sacremento kings'e yapılanlardan, belki hep güçlü takımlarda oynamandan, belki de hepsinden biraz biraz ama...
sana saygım büyük be kobe! kazanma azmin, onca sakatlığa ve acıya karşın oynamaktan vazgeçmeyişin, hemen hepsi his airness'tan kopya olsa da yüksek fundamental gerektiren hareketlerin, alt çeneni öne çıkartıp kızgın boğa gibi bakıp "aha sıçtık" dedirtmelerin, pussy'lere haddini bildirmelerin, gerektiğinde lockdown defense oynamaların
sen de şanslıydın hani. kariyerinin son demlerine kadar hiç kalıcı hasar bırakan sakatlıklar geçirmedin. ama şans bu ya; son bir yüzük kovaladığın, olduğun şampiyona yakışır biçimde kariyerine nokta koymaya niyetlendiğin dönemde önce dwight howard gibi bir şerefsize çatman, sonra yönetimin düzgün bir kadro kuramaması ve sonunda da sakatlık! yakışmadı ki böyle gitmek. sana parmağına son bir yüzükle veda etmek yaraşırdı. sana finals mvp ödülü ve kupayı kaldırarak gitmek yakışırdı. olmadı, olmadı, olmadı...
ben hâlâ seni hiç sevmiyorum kobe ama doğruya doğru, senin kadar saygı duyduğum çok az basketbolcu var.
çok değil, bu sabaha karşı 05:30'da son maçına çıkacaksın*. nasıl ki 1996 nba draft'ından beri 20 yıldır izlediğim gibi bu gece de seni izleyeceğim; basketbolun hâlâ basketbol olduğu günlerimizi yâd ederek. sallamama neden olduğun her türlü sövgü için bağışla. sen işini yaptın. sen işini en iyi yapanlardandın. sen gerçek bir efsaneydin.
