Buna anı yaşamak demek istemiyorum. anı yaşamak deyimi duygusuzlaştırıyor, materyalist bir hava katıyor.
oysa yapılan insanın ruhunun derinliklerine bir yolculuk. manevi bir edim.
bir bisiklet, motor, araba, yelkenli vs. seyahat edebilen ne varsa sizi her şeyden çok uzağa ve kendinizin olabildiğince yakınına götürebilir. tabi ki yolların uçsuz bucaksız ormanlarla, denizlerle buluşması şartıyla.
o odunsulugun kahverengiye verdiği müthiş ton yukarılara doğru yeşil ile buluşur ve yer yer parlayan güneşin ısıttığı asfaltı gölgeler. işte o asfaltlarda akıp gitmeli tekerler.
kısacası böylesi bir yolculuk bir yere yetişme ya da ulaşma gayenizin olmadığı sadece ruhunuzun ferahlamasını önemseyeceğiniz bir yolculuktur. teşbihte hata olmasın bir nevi hacdır. dinginliğin
