müslümanların farzı kifayeler konusunda bir tembelliğe düştüğünün göstergesidir.
tabi hemen itirazlar gelecek, nasıl farzı kifaye diye; kasdettiğim okuma emri değil, hayatını ilme adama hususudur.
islam ilme çok büyük önem vermekle beraber Allah'ın rahmeti sadece ilmiye sınıfına değildir. üstelik bir şeyler bilenin sorumluluğu çok çok daha fazladır, tıpkı ecri fazla olduğu gibi. bir şeyler bilmenin gururuna kapılmış biri, allamei cihan olsa belki allah katında cehlinin farkında ama mütevazi kibirsiz birinden daha az sevimlidir. ailesini allah emaneti görüp de onları aç koymamak için çırpınan biri zahirde sadece ve sadece geçim derdinde gözüküyor bile olsa, niyeti allah rızası ise insanlara bir şeyler anlatırken aslında kendini tatmin eden birinden daha takvalı bir durumda olabilir.
islam, hayattır... herkese hitap eder, herkese kendi hal ve şartları içersinde yapılacak ve yapılmayacak şeyler bildirir. bir bedevi için şehadet getirmek, namaz kılmak, oruç tutmak, zakat vermek, hacca gelmek onu kurtarır; * onun şartları içersinde bunlar yeterli olabilir, ama bu diğer meseleleri halleden başkaları olduğu içindir. ilmin kapısı ali, aşkın ve tefekkürün doruğu ebubekir, adaletin müşahhas hali ömer, siyaset dehası amr, allah'ın kılıcı halid ilanihaye... var olduğu içindir. bu mübarekler olmasa idi, o bedevinin görevi de o kadarla sınırlı kalmayacaktı.
şimdi hal böyle olunca nefis, bu ikinci durumun inceliğini farketmiyor; ya insanız işte diyor, namaz kılıp oruç tuttuk mu bi de insanlarla iyi geçindik mi sorumluluktan kurtulduk. ama unutuyoruz ki, farzı kifayeler yerine getirilmezse farzı ayın olur...
