Sitem naralarımda adressiz uçuşuyor yapraklarım.
Hayra yormuyorum rüyalarımı eskisi gibi.
Pek bir yorgunum anne,
Konuş!
Teselli ver bir parça ne olur.
Bu ölüm sessizliğinden kulaklarım patlayacak.
Anlat!
Korkularıma gömülüyorum ağırdan,
Kaybolmuşluğumu görmüyor musun anne !
Salıverdiğim renkler üzerime geliyor.
Fütursuzca savrulan umutlarım,
Hesap sorar gibi, katran koyusu bir rüyaya itiyorlar gözlerimi.
Yorgunum be anne !
Yalnızlık beter şey.
Adamın iliğine kadar işliyor.
Bitkinim be anne !
Gözlerim ziyan ve hüsrandan başka birşey görmüyor...*
