Hayatta bana destek olabilecek ve benim de her durumda yardım edebileceğim dostlarım olsun diye çok uğraşıyorum sözlük. Sevdiklerimin mutluluğu için gerektiğinde inanılmaz tavizler verip kendimi harcıyorum.
Fakat nedense her defasında bu yaptığım iyilikler yüzünden beni saf sanıyorlar. Sanki ben çevrede olanlardan habersiz ve gözlerim kapalı hizmet ediyormuşum gibi tepki görüyorum. Sonunda da yaptığım onca hizmete pişman ediyorlar tabi.
Her defasında bir ayar yemek zorunda mıyım anlamıyorum. Bunun bir sınırı olmalı.
