Yaptığı hatayı anlayanı, pişmanlık duyanı işlemiş olduğu suçun büyüklüğüne göre affetmek gereklidir.
Affetmek; senden davacı değilim, ahirette sana hakkımı helal ediyorum demektir. Buda yine müminlerin af edicilikte başrol oynadıklarını gösterir. Zira hayatı bu dünyadan ibaret gören, ahirete iman etmeyen bir adamda dokunmazlıgıda daha sert gibi geliyor bana. Böyle adamın hafiften hakkına girmek ömür boyu onun kin ve neftetını almaktır. Zaten dikkat ederseniz afetme meseleleri genelde sevgili, karı, kız ayakları hakkında olmuş. Çünki onların alternatifi çok, biri gider gelir diğeri. Yani sorun yok, kaçan fırsat yok. Afetmek bağır yakan meselelerde vardır, sokakta giderken çantasını düşündüğünüz bir bayana söylenen " afedersiniz " sözü kadar sığ değildir.
