Gerçekten sürekli insanın aklına gelen, bazı bazı sürüncemeler içinde bırakan, bir şekliyle yaşama devam etmemizi sağlayan, adına umut dediğimiz garabet dolu bir sorundur bu.
Her ne olursa olsun, günümüz ne kadar kotu geçerse geçsin hep böyle bir temenni içindeyiz. Bir mucize beklentisi sanırım, insanın içinde hep var. Yarın çok güzel, çok farklı olacak, belki farklı bir insan olacağım, muhthis bir şey çıkacak karşıma, mutlu olacağım şeyler.. bu şekilde yaşamdan keyif alacak ve topluma aidiyet hissedecek, sıkı sıkı sarılacağım hayata..
Ama yok lan. Harbiden yok. Her gün aynı terane. "Gittikçe birbirine benziyorken dünle bugün, yok olmak kadar ürkünç bir şey, bu dunyaya duygusu..." diyor bir şair.
Zor bu dünyaya alışmak zor. Bu filmi sonuna kadar izlemek zorunda mıyız!
