söyleyecek o kadar şeyim var ki ilk-okul öğretmenime...
benim okuldaki ilk öğretmenimdi o.
o kadar çok özlüyorum ki onu, tarif edemem.
40 yaşındayım ve şu hayatta en çok özlediğim kişi o.
benim ilkokul öğretmenim.
bana okumayı yazmayı öğreten, bana hayatı öğreten kişiydi o.
o benim babamdı.
benim hem babam, hem öğretmenim, hem arkadaşım.
her zaman yanımda olan, sırtımı her zaman dayadığım koskoca bir çınardı.
anadolu'nun bir köyünde başladığım ilkokulda, ilk öğretmenim olmuştu.
"derste bana sakın baba deme" diye tembihliyordu evden çıkarken. sanki herkes babam olduğunu bilmiyormuş gibi tembihliyordu.
hatta bir keresinde parmak kaldırmıştım "baba baba" diye de çok fena kızmıştı bana.
"ben evde senin babanım, okulda öğretmenin..." diye azarlamıştı beni.
"ne azarlıyosun olm beni babamsın işte" diye iç geçirmiştim. "babamsın lan babam..." diğerlerinin de babası öğretmen olsaydı onlar da "baba baba" deseylerdi amk, bana ne?
ha bir kere de evde baba yerine "öğretmenim" demiştim de gülmüştü bana.
canım babam ya.
hem babam, hem öğretmenim, hem de okul müdürümüzdü. hatta aynı zamanda muhtarlık da yapıyordu vekaleten.
yuh yani.
ipneler, adamın biraz boş vaktini bulsalar imamlık falan da yaptırırlardı babama.
söylemek istediğim şeye gelince "seni çok özledim öğretmenim..."
keşke ben yeniden ilkokula başlasam, sen de yeniden öğretmenim olsan.
ben çok çalışsam, köpekler gibi, inekler gibi çok çalışsam da doktor falan olsam.
belki sana ilk müdahaleyi yapar seni kurtarabilirdim o zaman...
başlığı açan arkadaşa not: mutlu musun sayın yazar?
