Bir ülke düşünün ki başkentinde birden fazla kez terör saldırısı olabiliyor. Olan bu patlamalarda onlarca masum insan hayatını kaybediyor. Gencecik üniversite öğrencileri, üniversite sınavına girmiş umutlu, yarınını düşünen on sekizinde pırıl pırıl öğrenciler, işinden evine giden insanlar, bir yerlerde aileleri, sevenleri, bekleyenleri olan insanlar, sevgiler, evliler, nişanlılar, hayat dolular, yaşıyorlar, kalpleri atıyor, seviyor ve seviliyorlar. Bu insanlar kendi ülkelerinde, ülkelerinin başkentinde, hiçbir şeyden haberleri olmadan, sözde güvenli ülkelerinin en merkezi yerindeki patlamayla hayatını yitiriyor, geriye cansız bedenler ve bu bedenler üzerinden hesaplaşmaya, rant çıkarmaya çalışanlar kalıyor, hayatlar yitiyor, sevenler sevilenler yaşarken ölüyor, büyük bir öfke ancak patlayacak yer yok. Kaybolan hayatlar, yok olan umutlar ve yaşama sevinçleri, gözü yaşlı anneler, babalar, kardeşler, sevgililer, eşler… iktidarda kim olursa olsun, muhalefette kim olursa olsun, ne olursa olsun, bu hayatlar geri gelmeyecek ancak bu ülkenin içişleri bakanı, başbakanı, cumhurbaşkanı, savunma bakanı herkesten daha çok hesap vermelidir, özürlerini dileyip biz bu ülkeye sahip çıkamıyoruz demeli ve az da olsa insanlık varsa içlerinde bunu göstermelidir. Başka bir ülkede bu kadar olay olsaydı şimdiye çoktan bu yapılmıştı. Ben olsam ben yapardım bu kadar eminim ve biliyorum ki bu sorumluluğu üstlenen ve insan olan herkes bir yerlerde hata yaptığını anlar bu dediğimi yapardı. Ancak biliyoruz böyle bir şey olmayacak, soma gibi, birkaç hafta önceki patlama gibi, birkaç ay önceki patlama gibi, unutulup gidecek, ta ki bir gün aklımızın ucundan geçmezken bize ya da sevdiklerimize bir şey olana kadar.
