Bomba haberini duyup ankara'da bir yakını olan kişinin yerine koydum kendimi.
düşünsenize arıyorsunuz iyi mi değil mi öğrenmek için bir hışımla ve aradığınız numaraya ulaşılamıyor.
Yoldan geçen evine giden insanlarımız,
Hayalleri vardı belkide hepsinin,
biri otobüs bekliyordu, evde çocuğunu görebilmek için bir an önce..
biri hasta olan annesinin yanına gidiyordu belki.
Kim bilir, hepsi varsayım..
sadece ne kadar da benzeştiğimizi görmek için düşündüm bu olasılıkları, bugün ona yarın bana, sana, bize...
Artık gözümüzü açmalıyız, artık yeter demeliyiz.
inanın bu kaygılı bünyelerimizden ancak milletçe gözümüzü açtığımızda kurtulacağız.
