Korkuyla , kalp çarpıntısı ile yaşamaya mahkum edilmek üzereyiz. Yeter artık demekten başka çaremiz kalmadı. Ankara'da sokağa çıkmaya korkar olduk. Dakikalarla ölümden kurtulan tanıdıklarım için şükür etmeye başladım.
Telefonlar kesilir,sevdiklerine ulaşamazsın onlar sana ulaşamaz. insanlar korkuyla yaşamaya alıştırılıyor. Evet her an ölümle karşı karşıyayız.
Dışarı çıkma dedi mesela babam telefonda. Korkmuş ulaşamayınca çünkü ya Kızılay'daysa diye. Nasıl çıkmayacaksın. Çıkmasan nolur ya da ? Bombanın patladığı yer Ankara'nın merkezi. Binlerce insan her gün işine gidip gelirken ordan geçmek zorunda. Ne yapalım uçarak mı gidelim işimize ya da işe mi gitmeyelim.
Yazıklar olsun.
Bahar gibi bir Ankara gününü karanlığa gömenlere yazıklar olsun.
