Neredeyse 3 sene olacak.
Babam akciğer kanseriydi. Doktorlar ölümünün "kesin" olduğunu söylüyordu. Inanmıyordum tabi.
Günde 2-3 sigara içerdi.
Ama çok severdim onu.
Hastalığı zamanla kötüleşti. Parmağını kaldıramaz olmuştu.
Son günlerinde su içirirdim ona. Içemezdi. Yiyecek birşey verirdim, yiyemezdi. (Sigara içerdi ama)
Içim acırdı.
Odasından uzaklaşır, başka şeyler yaparak dikkatimi dağıtmaya çalışırdım.
Ama nafile.
Beni izlediğini hissediyordum.
Içim acıyordu.
Yaşayacağından sonuna kadar umutluydum.
"O benim babam. Ölmek için çok güçlü." derdim.
Ama ölmüştü.
Öldüğümde ne hissetsem bilememiştim.
Öldü diye üzülsem mi;
6 yıllık kanserden kurtuldu diye sevinsem mi..
Bilememiştim.
Babam öleli çok olmadı ama..
Benden size bir tavsiye.
Ağlayın. Göz yaşlarınızı içinizde tutmayın.
Neyse ya geçmiş geçmişte kaldı.
Bana göre çok büyük bir acıydı. Allah kimseye bu acıyı göstermesin isterim.
Dünyanın sonu da değil.
Alt tarafı bir yarışta bacakların kopuyor.
Ama geri çıkıyor.
Sanırsın Deadpool'sun.
