reddeden kız gibi zavallı ve acınasıdır. çünkü birisine nefrette, diğerine sevgi de, birine hayatta, diğerine ölümde...sen benim gibi asla sevemeyeceksin oğlum, bunu sana bu şansı veren vatandaş da bilmekte. er ya da geç kafanı soğuk duvara koyup beni düşüneceksin. hak vereceksin bana. mutsuzluğun dibine vurduğunu bile hissetmeden düşüneceksin. utanacaksın. '' benim ne işim var lan bu kadar seven adamın yerinde'' diye hayıflanacaksın. için ezilecek. kahrolacaksın. gözüne uyku girmeyecek. yastıkları fırlatacaksın. her gün onun gözlerinde beni göreceksin. bu da seni öldürecek. bunları sana o söylemeyecek, eminim. kendin bulacaksın. yani sen onun umrunda olmayacaksın. o yine kendini düşünüp sinsi ateşlerini yakacak 4 bir yana. sen de mutsuzluğunun içinde boğulmaktan bunalacak ve gideceksin. sonra bu senin sorunun olacak. o yine kendini bir şekilde haklı çıkarmaya çalışacak. fakat benim kadar uğraşmazsın. çünkü benim kadar sevmedin, sevemeyeceksin, onu tutamayacaksın, o da seni zaten çoktan itmiş olacak. anlayacaksın işte zamanla onunla aynı şehirde olmanın, onu sevmek olmadığını...
ha şunu da bil, o beni reddetmedi, ben reddedildim. olayın bir edilgen çatısı var. çünkü benim onu ne kadar sevdiğimi iyi bilir -allah vergisi mi onun ezgisi mi sebebi neyse bilmiyorum- derinlere atar. söylemez. öfkelenir. sevgim onu çıldırttı belki. anlamsız bir savaş açtı kendine. oysa ben onu koparmadım. sadece yapraklarının altından parmaklarımla destekleyerek koparmadan ve incitmeden tuttum...
unutma ki ; ne sen beni tanımak zorundasın, ne de o sevmek zorunda, ben sizin gibi insanlar değilim. içimden geldiği gibi severim, günü gelince de törenlerle gömerim.
