öncelikle askerinin 4'te 3'ünü hastalığa kaybedecek, askerine yarım ekmekle şekersiz hoşaftan başka bir şey veremeyecek devletin dünya savaşı'nda işi ne diyerek lafa girmekte fayda var söz konusu sorunsala cevap verebilmek için. bu sorunsala cevap vermek için bu şartlarda bu zaferi kazanan adamlarla gurur duyarken, biz ne biçim bir haldeymişiz de askerimize yemek veremiyormuşuz adam gibi diyeceğiz.
tabi bu yemek listesi safsatası da sinir bozmaya başladı. çanakkale hatıratlarında böyle bir şey geçmemesi, ortada dolanan listenin 1917'ye ait olması, avustralyalıların attığı çikolatalara karşılık bizimkilerin lokum falan göndermesi gibi hatıratlar da bizim hamasete müptela gençlerimizde bir değişikliğe yol açmayacaktır.
sen kendi isteğinle, üstelik ayıp ederek (savaş ilan etmeden bombardıman falan) girdiğin bir savaşta senin boğazlarına dayanılmasına, yeni zelandalılara falan garip gözle bakıyorsan musuldan getirip savaştırdığın arap çocuklarına da laf etmeyeceksin. eğer kendin gidip londranın ötesindeki thames nehrinin denize döküldüğü yere isteyip de donanmanı dizemiyorsun, buna gücün yok diye senin boğazına dayanan düşmana namussuz, kalleş demek nedir?
tek bir gerçek vardır, oradaki şehitlerimiz anlamsızca açılan bir genel savaşın anlamlı bir parçasında canlarını ortaya koymuşlardır. bir kere böyle bir savaşa girildikten sonra artık yapacak bir şey yoktur ve onlar şehitlik şerbetini içmişlerdir. onların şerefine şeref katmak da böyle yalan dolan yemek listeleriyle, iki tane çocuğun çanakkale askeriymiş gibi gösterildiği fotoğraflarla olmaz.
kendinize gelin, örnek alın: saçma sapan bir savaşa atmayın/attırmayın ülkeyi, askerine yemek veremeyecek kalitesizlikte bir ordu olmayın ama bunlara rağmen size hayat hakkı tanımayacaklara karşı da bu vatanı savunun, olay bundan ibarettir.
