"Sen bana bakma ben senin baktığın yönde olurum."
insanın ciğerine oturur. Yutkunursun boğazının tam orta yerine dizilir kelimeler. Çok şey sölemek istesen de susmak zorunda olduğun anlardan birini yaşarsın.
Hayatımda bazı duyguları eksik yaşayacağım sanırım. Korkuyorum. Nasıl toplanır dağılanlar ? Kırılıp dökülenler bir araya nasıl getirilir bilmiyorum şu anda.
Ben kendimi toplamaya çalışırken, tekrar kendim olmak için çabalarken kurulan bu cümleler neden bilmiyorum ama bana iyi gelmiyor. Daha çok dağılıyorum.
Severim Özdemir Asaf'ı... Ama bir şiirinde geçen bu kadar güzel bir cümleyi duymak neden canımı bu kadar yaktı acaba ?
