Bundan 5-6 yıl öncesi.
Henüz pavese'yle tanışmadığım günlerdi. Hayatımda önemli bir yeri olan bir arkadaşımla -o zamanlar depresyondaydı- sürekli intiharı konuşuyorduk ve şöyle dedim:
-hayatımı kendi istediğim bir anda kendim bitireceğim. Şüphe duymuyorum bundan. Kuşkusuz böyle olacak ama henüz erken, henüz görmek istiyorum kusanadamın hayatı nereye gidecek otuz-kırk yıl içinde. Belki elli yaşımın başlarında bitireceğim bunu. Elliden sonra yaşamak isteyeceğimi sanmıyorum.
Sonra Pavese'yle tanıştım. intihar kahramanım. intihar düşüncesinden bir türlü kopamamış ve yaşamayı da zihnindeki tüm yüke rağmen denemiş yazar. Günlüğünü okumam aylarımı almıştı, çünkü biliyordum ki sonu gelince benim de içimden bir parça eksilecekti. Pavese intihar ettiğinde benim de intihar yolum açılacaktı ve yaşamayı denemem daha da zorlaşacaktı.
O yıllarda yazdığım ilk öykü tamamlanamamış bir intiharı anlatıyordu. Bugünlerde yazdığım son öyküm ise tamamlanmış bir intiharı anlatıyor.
Bu fark neden kaynaklanıyor bilmiyorum ama bildiğim şeylerden tahmin yürütülebilir. Bildiğim şey şu ki intihar eden insan ölmek için bir sebebe sahip olduğundan intihar etmiyor, yaşamak için bir sebep bulamadığından intihar ediyor.
Çok karamsar oldu.
Korkmayın, henüz vakti gelmedi intiharımın. Ama kendimi de pavese gibi görüyorum. Bir gün yaşama tutunmak için sarıldığım nedenlerimi sorgulayacağım. Bir gün hepsi anlamsız gelecek ve ben de pavese gibi şu soruyu soracağım kendime haftalarca: ya sonra?
işte bu soruya cevap veremediğimde ta bugünden, beş-altı yıl öncesinden, hatta ondan da öncesinden gelecek ortak cevaba uyacağım.
