ölü denilmesi her ne kadar yüreğimi sızlatsa da ne yapalım, yazar tarafından başlığın böyle açılması uygun görülmüş.
kendisini çok severdim. Haftada 3-4 gün evine giderdim. Kocası erkek çocuğu olmuyor diye bırakmıştı bu garip kadını. Tek başına büyüttü 5 tane evladını. ebeveynler çalıştığı için Ben de giderdim fazladan yük olurdum, hiç sesini çıkarmazdı. Dayak yerdim, teyzem teselli ederdi. Okuldan sorun çıkardı, gider teyzeme anlatırdım. Gülerdim, o da gülsün derdim, güldüğüm şeyi ilk ona söylerdim. Hiç de gülmemezlik yapmadı. tahinli ekmek severdim, sürekli ben istemeden de olsa süt ile birlikte bana getirirdi. Sonra Zaman gecti, büyüdük. O da yaşlandı tabii. Hay senin yaşlılığını seveyim. Daha da sevimli oldu. gel gör ki o hep bana güldü fakat kader bir türlü onun yüzüne gülmedi.
Teyzem bu kadar dertten sonra tam rahata kavuşmuşken kanser denilen soysuz hastalığa yakalandı. Ben yine yanina gitmeye devam ettim. kemoterapi gördü sacları döküldü. Ben de Her şeyden çok sevdiğim saçlarımı kestirdim. Tümörü almak için operasyon yapıldı, gidip sana estetik yaptırırız eskisinden daha iyi olur diye söz verdim. Şimdi bakıyorum da o yine güldü.
Öğrendik ki kanseri vücuduna yayılmış. 2 sene boyunca gözümün önünde eridi. Ben de hep şaklabanlık yapmaya çalıştım, o yine güldü.
En son, annem çağırdı. Teyzemin yanına. Gidemedim. Kapıda durdum. Sonra geri dönüp, parkta tek başıma oturdum.
O gün vefat haberi geldi.
ve ben teyzemi geri getirmek isterdim.
özür dilerim, son anında yanında olamadım demek için.
