çalışmak ister ahlaki olarak, "çalışmak yüceltir", "çalışmak özgürleştirir";
ister araçsal olarak, "daha iyi yaşamak için", "yarın için", "tatiller için", "çocuklar için", "emeklilik için"... düşünülsün, sonuçta, ne yaratıcı ne de şahsi bir edimdir.
Süreğen ve kalıcı kılınan tek şeyin, insansız ve soyut kurumların bekası sağlanırken, çalışma, olmazsa olmaz bir döngü olarak, çalışanın daha çok tükenmesine ve tüketmesine yol açar, böylelikle, sistemin tüm alanlarını besleyen kılcal bir ağ işler kılınmış, genişletilmiş olur.
Çalışan tüketen, tükenen ve eğlenenler insanlar - bunları yapamayan, özenen ve arzulayanlarla birlikte- bu ağın simgelerinden çeşitli kimlikler edinir, kurumlarla ve herkesle özdeşliğin, anonim nazların gururuyla (potansiyel ve fiili) birer iktidar odağı olarak dolanırlar ortalıkta.
