esmer ve siyah saçlı idi. sakalları cildine zımpara kağıdı görüntüsü veriyordu. oysa daha bir önceki akşam kesmişti. on dokuz yaşından beri süregelen bir ızdıraptı bu durum. o her akşam tıraş olur; ertesi günün akşamı aynada o meymenetsiz maskeyle karşı karşıya gelirdi. saçlarının dökülüşünden sonra kendini güneşe benzetiyordu. sabah aydınlık, akşam karanlık; sabah yine aydınlık, akşam gene karanlık...
elleri güçlüydü e nede olsa beden işçisi sayılırdı. çoğunlukla ofisteydi ama ara sırada olsa makine kurulumuna gidiyordu. bu yüzden parmakları kuvvetliydi. otuzundan sonra hafiften kilo almıştı ama boğazıyla gövdesini birleştiği yerden yakasına yapışmış iki kuvvetli elin yüzünü yere yöneltmesinin nedeni bu değildi. o buralı değildi, ezikti; güçsüz değildi, uzunda değildi ama yanında oturan amerikalıyı ezebilirdi pekala. ancak onun yüzünü yere doğru çeken elleri yakasından kurtaramamıştı. o, guzük oturur, guzük yürürdü...
