ona sorarsan yaşı yirmi iki idi ancak kütüğü esas alırsak karşımıza en az yirmi dört rakamı çıkar.
bahsi geçen hanımın yüzünde makyajdan eser yoktu. tanrının cömert davrandığı kadınları aptal olarak değerlendirir insan ancak, ortaçağa özgü beyaz ten rengine ve de bu tene uygun boyanmış saçlara sahip kasımpatımızdaki zeka parıltıları bakanların gözünü kamaştırıyordu. sabah sabah aklımı kaldıran bu hal kızı abartıdan uzak sade giyinmişti. siyah, sivri burunlu, topuklu, tokalı botları; aynı renk çorabı ile bacaklarını ön plana çıkarmıştı. ay parçamız, üzerine bej, siyahın çiçek desenleri oluşturduğu ve benim kadına en çok yakıştırdığım giysi olan, etek giyinmişti. tırnakları kısaydı ama bakımlıydı da. vucudunu, yine siyah, boğazlı bir kazak ve siyah kısa bir montla sarmıştı. son olarak güneşin kendini göstermesiyle birlikte siyah çantasından çıkardığı yine siyah ve kalın çerçeveli güneş gözlüklerini taktı.
şimdi günden korunan bu büstün, burnundaki bir parça fazlalık olmasa ve gıdısındaki kırışıklık başlangıçlarını saymazsak yunan yontu ustalarının elinden çıkmış olduğuna yemin edebiliriz. ete ve kana bürününce bu surat pek bir sevimli olup öpülesi, koklanası bir hal alıyor.
eskiler böyleleri için hamuru iyiyimiş der...
