insanın içinde çok büyük boşluklar bırakır. hiçbir zaman hiçbir şeyle dolmayan büyük boşluklar. önce hayal, yalan, sanki olmamış gibi gelir. sonra o acı içinize yerleşir, kök salar. her uyanışınız aslında acının uyanışıdır. işte sırf bu yüzünden bile sürekli uyumak uyumak uyumak istersiniz. zamansız gelen ağlama krizleri her yerde yakalar sizi çalışırken, otobüsle eve dönerken, müzik dinlerken...
sonra giderek alıştığınızı sanarsanız. evet insanım ve herşeye alışıyorum demek ki diye düşünürsünüz. ama öyle olmaz içinizde açılmış o büyük boşluk artık bir parçanızdır ve gün gibi aşikardır ki sizin anneniz artık yoktur. olmayacaktır. sabahları tüm işini bırakıp sizi kaldıran, aman aç gitmesin okula/işe diye çırpınan belki defalarca kavga ettiğiniz zaman zaman konuşmayıp küs kaldığınız anneniz yoktur ve bu sizi dünyada annesi olan insanlardan farklı kılar.
misal anneler günü artık sizin için ayrı bir anlama bürünmüştür. daha önce ulen amma çıkarcı şey bu özel gün hikayeleri derken annesine çiçek alabilen şanslı çoğunluğu görünce boğazınıza bir şeyler düğümlenir gözleriniz dolar, elleriniz titrer. arkadaşlarınız sizin yanınızda anneleri hakkında konuşmak istemez çünkü sizin anneniz yoktur artık.
sonra kime telefon açılıp babamdan biraz para iste denecektir. ya da anne ben bu akşam geç geleceğim denemeyecektir. annesiz olmak kimsesiz olmaktır.
