Bir cemal süreya şiiri fakat söyleyeceklerim bununla ilgili değil.
Bundan onbir yıl önce kaybettik babamı. Önce bir kaç gün hayata dönmeye çalıştırdı doktorlar ameliyatta. Babam yeterince dayanıklı değildi. Gençti de bakmayın. Henüz 40ında ya vardı ya da yoktu ama olmadı, beceremedi. Onu gömdük. Gömdüğümüz gün hayatımın en sıkışmış gününü yaşadım. iki duvar birbirine doğru yavaşça gelip birleşecekti ve ortasında da ben varmışım gibiydi o gün. Komşular ziyarete gelip gidiyordu akşama kadar. Başınız sağolsunlar, allah sabır versinler falan. Hepsinden de o sözcüklerinden de iğreniyordum. Öyle böyle değil kusma noktasına getiriyorlardı beni. Komşular samimiyetsiz ama gerekli olduğuna inandıkları baş sağlığını dileyip evlerine döndükten sonra ben annem ve kardeşlerim evde yalnız başımıza kaldık. işte hayatımın en anlamsız ve sorularıma cevap bulamadığım dakikalarını yaşıyordum. Sorsan ya on ya onbir yaşındayım ama o cenaze selamında sıraya girdiğim için artık bir anda büyümem gerektiğini anlamıştım. Biz çekirdek aile kalmıştık geriye. Sadece biz. Bir eksiktik şimdi. Yoktu babam. Akşam olduğunda annem bir yandan ağlarken bir yandan da yemeğimizi veriyor, yataklarımızı seriyordu. Daha yeni kocan ölmüş ama sen hala bir şeylerin devam ettiğini hissediyorsun. Hissettiriyor ölüm sana. Dersim halkı, bir evde biri ölür. O ölen kişinin ailesi de akşam evde yalnız başına kaldıklarında ölen kişinin komik anlarını anlatıp gülerler. Bu gülüşmeler belli bir zamandan sonra kahkahaya dönüşür. Bu kahkahanın adı sarı kahkahadır derler.
