bugün memleketimi bırakıp üniversite için ankara'ya geldim, yarın okul başlıyor. içim o kadar doluydu ki ağlamak istiyordum, annemlere de belli etmek istemiyordum, içimde zor tuttum vedalaşana kadar terminale giden otobüse biner binmez ağladım, kimse görsün istemiyordum, terminale geldik indim otobüsten.
ankara otobüsüne doğru yürürken insanlar bana baktılar ve şuna bak ağlıyor diyenleri duydum, otobüse bindim hala ağlıyordum, biraz sesli ağlamış olacağım ki yanımda oturan kız iyi misin diye sordu cevap veremedim çünkü ağlarken konuşamam.
ağlarken sanki sıkıntılar da gözyaşlarımla beraber akıyordu. dua ettim ölmek için otobüsün kaza yapması için şoföre yalvardım içimden ama kimse ölmesin sadece ben öleyim dedim. sonra biraz rahatladım, günlüğüme 3 sayfa yazı yazdım. dinlenme tesisinde benimle konuşan teyze sayesinde mutlu oldum ankara'ya vardım.
yurda geldim 5 tane yabancı yüz. sahte gülücüklerle konuştum mutluymuş gibi davrandım. içinde ölüm isteği varken mutlu görünmeye çalışmak ne zordur yaşayanlar bilir.
niye ölmek istiyordum? ölmeyi isteyecek ne yaşadım ki bu genç yaşımda, niye böyleyim?
