Bir çocukluk arkadaşım vardı. Onlara her gittiğimde ayaklarım geri geri geliyordu. Utanıyordum, sıkılıyordum. ister annesi ister babası olsun ikisinden birisi evde oldu mu kendimi iyi hissetmiyordum. Bir baskı bir sorumluluk omuzlarıma yükleniyordu. Arkadaşımın hal ve hareketleri zaten beni oldum olası hep şaşırtmıştır. Tabii ki bu ailesinden dolayı böyle. Onun ailesini gördükçe hep kendi ailem için şükrederdim, iyi ki onlar benim ailem değil derdim. O arkadaşımın yerinde olmak istemezdim.
