bir ay önce iş ve şehir değiştirdim. 2 yıl boyunca çalıştığım iş yerinden ve oturduğum evden ayrıldım. odamı, bilgisayarımı, kapının önündeki çınar ağacını, yemek yediğim lokantayı, yürüdüğüm çamurlu yolları, arada hırlayan köpekleri özledim. 1+1 evi de özledim. 37 ekran televizyonum, bulaşıklar yığılmış amerikan mutfağım, otoparkım falan vardı. ben orda bir hayat yaşadım, insanlar tanıdım, yollar yürüdüm. şimdi gitsem çalsam kapıyı başka insanlar açacak bir daha asla o eve giremeyeceğim. yani demem oki en basit, en sıradan şeyleri bile özlüyor insan. meğer ne kadar güzelmiş öğlenleri suyu ketılda ısıtıp sallama çay içmek orda. o kimsenin bilmediği uzak köyde ne güzel günler geçirmişim, ne güzel insanlar tanımışım.
