Şarkılarda, kitaplarda, hikayelerde hep iyi olarak anlatılır aşık olmak. Ama ne yazıkki hiç de iyi bir şey değildir. Tabi eğer gerçekten aşık olduysanız.
Ben 7-8 yılımı bir kadına harcadım. Daha lisedeydim. Çıkmaya başladık. Birlikteliğimiz yıllarca sürdü. Beraber büyüdük. ilklerimizi birlikte yaşadık. O kadar sevdim ki onu, kendimden bile çok. Sonra beni öyle bir terketti ki, 2 yıl geçti hala toparlayamadım kendimi. 2 yıl boyunca bazen kaçışı alkolde buldum, bazen dinde, bazen başka şeylerde. 2 ay aralıksız içki içtim. Ayık gezmedim hiç neredeyse. Ailemle aram bozuldu. Sonra alkolü bıraktım. Psikiyatrik tedavi almaya başladım, ilaçlar en yakın arkadaşım oldu. Eve kapandım, haftalarca sigara almak dışında evden dışarı çıkmadım. Sonra dine sardım. Din ile uzaktan yakından alakası olmayan ben, kuranı türkçe mealinden defalarca okudum. Namaza başladım, mevlana'nın mesnevisi altını çize çize okudum.
Lanet olsun, hala kendimi tam olarak toparlayamadım. Eskisi kadar neşeli olamıyorum hala. Hala geceleri gözlerim doluyo bazen. En kötüsü de şu ki; hala seviyorum onu. Hala onunla olmak istiyorum. Bana yaşattığı onca travmaya rağmen hala onu suçlayamıyorum. Şu an gelse, koşup sarılırım boynuna ağlayarak.
Kendimden nefret ediyorum.