benim kalbim 3 farklı şekilde atıyor genelde ilki normal kafasına göre, ikincisi 4 viteste kalkmaya çalışan devri 1000-1500 civarı olan araba gibi ama her zaman değil yılda bir kaç defa. üçüncü ise ayrı bir cumhuriyet kurmuşcasına ama her zaman değil 29 yıllık hayatımda 3 defa.
17 yaşında beşiktaş'ı ilk defa izleyeceğim. stada girmemle kalp atışlarım 3 numaraları atış pozisyonuna geçti. beşiktaş'ın sahaya kan kırmızısı formayla çıkmasından olsa gerek kalbim hafiften normale döndü ama maç boyu adeta sanki bir güç beni yukarı çekip dünyayı izletiyor gibi, bazen de ne yapacağını bilmeyip mala bağlama durumu.
pazar günü son dakika kararı ile gittiğim beşiktaş-gaziantep maçının devre arasında çay içerken yanımdaki kişinin zeki demirkubuz abimin olduğunu anlamamla yine kalp atışlarım 3 numaralı atış pozisyonuna geçti.
-"rhodolfo'dan bir haber var mı neymiş durumu? o çocuğu çok beğendim nazar değdirdim benim yüzümden sakatlandı" diye söylenirken, ben kalp atışlarımın ayrı bir cumhuriyet oluşturmasından mütevellit
içimden "sen ilk önce kader ve masumiyet filmlerinin hesabını ver" demek geçti.
dünyanın 7 harikasından birisi ile muhabbete daldığımı yaklaşık yarım saat sonra algılamam da mala bağlamam da hep bu beşiktaş gibi sevdiğim adam yüzünden.
