Çok kötü şey, gerçekten çok kötü.
Ya bi insan neden unutulmaz? Neden? Neden hala acı verir? Neden o yara bir türlü dağlanmaz? Neden? Neden hala dün gibi özlenir? Neden hala onu hatırladığımda donuk bir ifadeyle farkında olmadan iki damla göz yaşı akar gözlerden? Yahu nedir hayatın bu küçük adamla alıp veremediği? Nasıl bir günah bu? Mükafatsa eğer neden yanımda değil? Kirpik kadar kısa ömrümüzü harap etmekten zevk mi alıyor o tüce dedikleriniz?
Neden o sürekli söyledikleri daha iyi çıkar karşına daki daha iyisi çıkmıyor? Neden?
Ben neden hala kokusunu, sesini, tenini, sevgisini çöpe atamıyorum tıpkı ondan kalan herşeyi bir bir attığım gibi?
insan unutmaya ondan kalanları atarak başlamaz mı? Yoksa ben mi hata yaptım? ilk önce yürekten mi atmalıydım ondan önce? Bilmiyorum.
Onun Keman çalışı, amatör klarnet çalışı, Klarneti üflemeyi bana öğretişi.. Neden hayat kapkaranlıkken ondan kalan bu anılar mutlu birer anı olarak kalır ki zihnimin bir köşesinde?
Evet, doğru. Ben onunla mutsuzken bile normalden daha mutlu biriydim.
Hastalandığında ateşini alsın diye alnının üzerine koyduğum o soğuk bezin aslında o kadar soğuk olmadığı neden hala oralara bir yere kazınmış?
Ben buğüb hayatımda ilk kez rakı şişesi devirdim. Rakıya damla damla su tanelerini ekledim damla damla bulanışını izledim. Bardağın öteki yüzünü görmemeyi rakıya eklenem su da buldum. Görmedim gerisini. Bir yudum alınca yine gözüktü mazimiz. Biraz daha ekledim, bira daha biraz daha.
Karnımda bir alev topuyla beynimin içindeki çığlıklarla gülümsedim. Seri katil edasıyla.
Geçmiş hiç sönmeyen bir mum alevi,
gelecek yangınlara gebe.
