olsaydı da girseydik dediğim ders. hayatımın hiç bir döneminde başarılı olamadığım ilişki. Şöyle ki, ergenlik döneminde cami'ye gönderilirdim ve orada bile kızlar, erkekleri nasıl süründürdükleriyle ilgili övünürler ve birbirlerine tavsiyede bulunurlardı. taa o zamanlar anlam verememiştim, neden insan hoşlandığı veya aşık olduğu insana bu tür eziyetler çektirdiğini, sonra bu çantada keklik terimini öğrendim. erkekler başka türlü kıymet bilmezlermiş, böyle yapılmalıymiş, ki şimdi bakıyorum onların durumuna ve kendi durumuma, haklılık payı olabileceğini düşünüyorum gerçekten. zamanında bu tür tuhafıma giden davranışlar sergileyen arkadaşlarımdan uzaklaşınca, ki bu mecburen oldu çünkü zamanımı kreatif süründürme yolları ve taktikleri bulma ve uygulamayla geçirmek istemiyordum, daha çok içi dışı bir olan arkadaşlarım oldu ve dolayısıyla böyle bi "yeteneğim" gelişmedi. umursadığım sevdiğim bi insana asla olmadığım gibi görünemedim, hala da görünemem, güçlü takılıp cool gezemiyorum. biriyle tanıştığım zaman, aslında direkt olarak biliyorum bir daha görüşüp görüşmek istemeyeceğimi sanırım bunu da yansıtıyorum, kısacası olduğum gibi görünüyorum ama sonuç coğu zaman (her bir ilişkimi veya ilişki baslangıcı göz önünde bulundurursam) kötü oluyor. kısacası cözemediğim, insan gibi davranmanın anormal olduğu ve normları olup olmadığını merak ettiğim ilişkidir.
