günün birinde, belki yakın bir zamanda başıma gelebilecek olaydır. canım anamda anemi var. hani biliyorum, öyle çok ağır,aman aman bir hastalık değil. bununla uğraşır durur kendisi yıllardır. halsizliği olsun, ağzının yara olması olsun, belli ediyordu kendini. her ne kadar saklasa da, anemi değilim falan dese de belli halinden. normalde sadece ağır biçimde bir halsizlik olarak kalmış olsa da bu, ilerlediğini sanıyorum durumun.
geçen gece saatlerce öksürdüğünü duydum, kaç defa kustuğunu hatırlamıyorum. bi ara düşme sesi gibi bir şey duydum, sonra sessizce uyudu gene duyduğum kadarıyla. sabah bir baktım ki kafası mosmor olmuş, şişmiş. dediğine göre kendinden geçmiş, düşmüş ve kalkamamış. babam yardım etmiş kendisine. sabah uyandığında ayağa kalkamamış, yatağa kusmuş birkaç defa. sonunda teyzem hastaneye götürdü kendisini. sonra temizledim ortalığı acilen çıktıkları için.
ne olduğunu bilmiyorum sözlük. annem tabiri caizse dağ gibi kadındı. saatlerce yürür, şişman bir şey falan da olsa elinden çok iş gelirdi. şu gencecik halimle kendisinin yıkılışına tanık oluyorum. her gün uyandığında yüzünün daha soluk oluşuna, daha bir halsiz, daha bir isteksiz oluşuna şahit oluyorum. kilo vermiş dediğine göre.
gerçekten, anlamam ben anemiden falan. ölümcül müdür, değil midir bilmiyorum. ama annem gibi kadını böylesine berbat bir hale getirdiyse, ne diyeyim.
gerçekten başıma gelmesini istemiyorum ya. belki fazla dramatize ediyorum olayları, belki okuyanlar ''sadece anemi ulan o, 2 haftaya toparlar.'' falan diyecekler. dediğim gibi nereye varır bu olay bilmiyorum. ama istemiyorum. hayatta gerçekten tek önemsediğim insan, beni önemseyen tek insan gitmez, gidemez. en azından şimdilik gitmemeli. şu genç yaşımda benim dünyamı sikip atmamalı. benim bencilliğim için gitmesin en azından.
umarım bu başlığa upuzun bir entry girmek durumunda kalmam. umarım hepimizin başına olabildiğince geç gelir.
