başta zor tabi. o kadar şey sığdırmışsın sen o kadar kısıtlı zamana. ama sonra alıştığından mıdır nedir artık daha az düşünür olursun. sonra tekrar sarar yokluğu, özlersin falan. sonra tam 'offfff! vazgeçtim ulan bu adamın yerini kimse dolduramıycak nasılsa. unutamıyorum ne kadar zorlasam da. bırakıyorum. bi daha aşık olmıycam!' derken kendi kendine birden
'ahan da geldi. valla geldi. billa geldi. hoşgeldin! ben de seni bekliyordum. gel şöyle yüreğimin en güzel yerine doğru.' demek suretiyle etkinliğini yitiren durum.
