Bugün çarşıdan eve dönmek için güzel kıyafetlerim ile bizim iş pikapının arkasına binmek zorunda kaldım. Önde annem ve teyzem. Atladım çuvalların arasına. Ford pikap hayatımın aracı resmen fakir ruhumun bir numaralı temsilcisi. Kaç kere tüm aile içine dolusup yüzmeye gittik. Sıcak bir ortam. Hiç öne binmeyi sevmezdim. Ne kadar çalkalansam da içim dışıma çıksa da benim yerim arkadaydı. Bir defasında işçiler ile domates toplamaya gidiyoruz, sallana sallana bir hal olmuşken baktım pikabin arkasında bir kadın araba sürüyor. Okuldan arkadaşım ben de yazmamı bağlamisim köylülüğümün doruklarındayim sakladım kendimi. Niye öyle yaptım bilmiyorum. Onlardan farklıydım bu konularda. Hem de fazlası ile. Tam bir köy insanıydım ve bunu tuhaf karşılayan çoğu insandan uzaklaşmaya çalışırım. Güleceklerinden değil sadece muhattap olmak istemeyeceğimden. Bu da böyle fasfakir bir anımdır. içimdeki emmiyi öldürmemeye çalışıyorum. Al geriya al geriya tamam oldu kaptan.
