Çok klasik bi şey söylicem sözlük. Insan gerçekten çok tuhaf bir varlık. Kötülüğe ve kötüye çok çabuk alışıyo. Çok kolay ve pratik bir şekilde kötü olabiliyo. Özümüzde var o kötülük ve dışarı çıkmak için ufak bir hareket bekliyo.
Ben bi insanın arkadaşının ya da ailesinden birinin ufak bi hatasından dolayı hemen onun arkasından kötü konuşabilme, dedikosunu yapabilme cüreti göstermesini anlayamıyorum. Dahası buna tahammül edemiyorum.
Bi arkadaşım var öğrenci evinde kalıyo. Kaldığı evle, oda arkadaşlarıyla hiçbir problemi yoktu. Kızın, oda arkadaşını genel bir ev kuralı hususunda ikazından ötürü bütün ev halkı arkasından konuşabiliyo ama. Böyle böyle birbirlerini gaza getirip kızı incitebiliyolar. Sonra öyle demek istemedik şöyle yapmak istemedik diyip eskisi gibi devam edebiliyolar.
Bi kere şunu geçelim. Bi insan gerçekten sevdiği birinin arkasından konuşamaz. Midesi kaldırmaz bi kere. Bu; insanın düşebileceği en alt seviyedir, iğrençliktir. Akşam hakkında ileri geri konuştuğun insanın sabah suratına bakıp günaydın diyebiliyosan karaktersizsindir. Toplum yapısını çökerten en temel sebep bu değildir de nedir?
Bi de insanların karşılaştığı bir manzara karşısında bundan çıkabilecek bütün yorumları ifade edebilme cüretleri var ki bu da çok ilginç. Niyet okuma mı derler töhmet mi derler ne derler buna? aranda çok yaş farkı bulunmayan dayın vardır mesela. Okula seni görmeye gelmiştir. Bahçede biraz sohbet edersin. Ve insanlar bu manzaradan yorum yapabilme hakkını kendilerinde bulurlar. Bu merak, bu ilgi neden? Ben anlamıyorum gerçekten.
Çevremdeki insanların böyle şeyler yapmayacaklarını, biraz daha farklı olduklarını düşünüyodum. Küçük bir kısmı hariç çevremdekiler de bu meraklı tiplerden. Gerçekten boğuluyorum böyle muhabbetlerden, bakışlardan, imalardan, insanların patavatsızlıklarından. Dünya gitgide daha da kötü bir yer oluyo. Ve ben geleceğe dair umutlarımı tek tek yitiriyorum.
